Pieter brengt in zijn werk een analytisch, klaar en helder verhaal. Stokman is grappig ja, dat ziet u ook wel, maar vooral ontwapenend: ziet u ook dat gulzige verlangen naar relativiteit - op elk vlak. Stokman is gedistingueerd. Stokman slaapt goed, is altijd gemotiveerd en inventief. Stokman durft en doet - maar huilt niet en vloekt zelden. Stokman leidt vrolijk een revolutie - stokman daagt het lot uit - stokman test als eerste het ijs - en stokman stoot zijn kop - zegt auw en gaat dan onverstoord verder. Zonder poeha.
Het vraagt een zeer begaafde kunstenaar om dergelijke filosofie visueel abstract te kunnen vatten. Het is overigens geen minimalisme maar minzame eenvoud. Hoewel pieter best goed kan tekenen is stokman een stokman - de eenvoudigste figuur om te tekenen.
Stilaan is er een gans universum ontstaan rond Stokman. Het is onwaarschijnlijk hoeveel beelden hij kan maken met zo’n bescheiden alfabet aan vormen. Pieter zijn composities vertrekken vanuit de absolute essentie. Punt en lijn in een vlak, zoals Malevitsj. Maar het is geen koude abstractie, want wat Pieter uitzonderlijk maakt is de warme interesse voor situaties. En dieren. Geen grommende beren of springende panters maar dieren op hun gemak in voor hen vertrouwde situaties.
© Thomas Gerard
Een kleine geschiedenis
Begin januari 2008 neemt de man het breekmes in de hand en snijdt vluchtig contouren van de eerste stokman.
Stokman –die op dit moment nog geen naam draagt– wordt opgevoerd samen met enkele gelijkaardige figuren in een korte animatiefilm. Daarna zal hij voor jaren verdwijnen in een tinnen doosje om pas in 2011 terug het licht te zien.
Tegen de tijd dat het deksel van de doos gaat, wordt de figuur Stokman gedoopt en verschijnen verschillende zeefdrukken in kleine oplages. Stokmans jonge jaren
zijn eenvoudig, speels en monochroom. In zijn woordenschat gebrekkig, in zijn definities beperkt, maar wel vrij en onbevangen zoals de jeugd vaak opgewekt en wemelend passeert. De man maakt in die jaren een kleine reeks van een twintigtal werken en ook nu verdwijnt Stokman voor ruime tijd in de ladenkast.
Eind 2014 serveert Stokman zich als een troost in de gedaante van een donker drieluik. Het is het eerste werk in twee jaar tijd en blijkt een sleutelwerk. Het triptiek sluit de monochrome periode af. Daags nadien wordt aan de deur geklopt. De man doet open en als vanzelf danst een blijgeestig beest naar binnen. Een rode eekhoorn met een pijp van eikel is de eerste in de dierenreeks en luidt een nieuwe periode in.
De wereld van Stokman wordt er een van minzame
eenvoud, schoonheid en beheersing, een zoektocht
naar de minimale lijn.
